در نقطه‌ی تلاقی پوچیّ و بی‌کسی
اینجا نشسته‌ام.
بیهوده عقل در پی برهان بودن است
من خالی‌ام ز بود.
بیهوده سیل سفیران دوستی
از چشم
این وزارت امور خارجه‌ام می‌شود گسیل
تحریم مطلقم.
به نظر شما این کار نیمه تمام است؟
به اینجا که رسیدم دو کشش متضاد یکی برای ادامه کار و دیگری خودداری از زیاده گویی در خود احساس می‌کردم. راهنمایی‌ام کنید لطفا.