مستراح خانه ی پدری کنج حیاط بود. با دری نیمه آهن و نیمه شیشه ی مشجر که گویی برای تقویت صدای اتفاقات داخلش تعبیه گشته. کودکی بود و شرم از طبیعی ترین کنش های تن که مستراح را به جای اینکه استراحتگاه تو باشد برایت شکنجه گاه می نمود. از همین رو کشف تاکتیک استتار صوت با یک آفتابه ی مسی پر سر و صدا در نمی دانم چه سنی دریچه ای بود به سوی آسایش. اورکا . هر وقت لازم باشد شیر آب را باز می کنی توی آفتابه و در پناه شرشر بلند و خفه اش از اندیشیدن به بیرون خلاص می شوی. از آن پس وارد که می شدم پیش از هر اقدامی شیر را باز می کردم. کم کم به تجربه دریافتم که اگر بخواهم در تمام مدت آسوده باشم و گرفتار بلای پر شدن پیش از موعد آفتابه هم نشوم باید شیر را بگونه ای تنظیم کنم که تا پایان کار همراهم باشد. ساده نبود اما به مرور چیره دست شدم و اینگونه بود که روزگار راحتی آغاز شد.
حالا پس از اینهمه سال، باز کردن شیر توی آفتابه نه یک تاکتیک، که لازمه ی قضای حاجتم شده. تا شیر باز نشود کاری از پیش نمی برم و اگر به هر دلیلی مجبور به بستن شیر آب شوم پریشان و نیمه کاره می مانم. البته مدتهاست با آفتابه های پلاستیکی کنار آمده ام اما هرگز مخترع شیلنگ توالت را نمی بخشم و از خانه ای که آفتابه ندارد هم متنفرم.
حالا نگویی که: "اوووه! اینم چه بی جنبه ست". این پرسش از سالها پیش به ذهنم خطور کرده ولی تا کنون جایی طرح نشده بود؛
اول اینها را داشته باشید:
بابا -- پی پی -- توتو -- جوجو . جی جی -- ددر(دردر) -- فرنود -- قاقا -- لالا . لولو -- ماما . می می . مَ مَ -- نی نی . و کلماتی دیگر از این دست.
ظاهرا اینها نامهایی هستند که از زبان کودکان بر اشیا و افراد گذاشته شده و وجه مشترک آنها تکرار دوباره ی یک هجای غالبا کشیده است. حالا سوال من اینست که آیا واقعا اینگونه کلمات ساخته ی کودکان است یا ساخته هایی از بزرگسالان برای کودکان با تصور اینکه ادای کلماتی اینگونه برای آنها آسانتر است. به عبارت دیگر آیا برای کودک اینکه بگوید: جی جی، ساده تر است یا اینکه مثلا بگوید: گی...