حالا نگویی که: "اوووه! اینم چه بی جنبه ست". این پرسش از سالها پیش به ذهنم خطور کرده ولی تا کنون جایی طرح نشده بود؛
اول اینها را داشته باشید:
بابا -- پی پی -- توتو -- جوجو . جی جی -- ددر(دردر) -- فرنود -- قاقا -- لالا . لولو -- ماما . می می . مَ مَ -- نی نی . و کلماتی دیگر از این دست.
ظاهرا اینها نامهایی هستند که از زبان کودکان بر اشیا و افراد گذاشته شده و وجه مشترک آنها تکرار دوباره ی یک هجای غالبا کشیده است. حالا سوال من اینست که آیا واقعا اینگونه کلمات ساخته ی کودکان است یا ساخته هایی از بزرگسالان برای کودکان با تصور اینکه ادای کلماتی اینگونه برای آنها آسانتر است. به عبارت دیگر آیا برای کودک اینکه بگوید: جی جی، ساده تر است یا اینکه مثلا بگوید: گی...
والا من بچگیم انگیلیسی صحبت میکرد خیلی هم رون بزرگتر که شدم به کلمات فارسی و زبان فارسی رو اوردم و به دلیل برائت از مشرکین کلا با زبان بیگانه خداحافظی کردم .اما همون جی جی بهتره