کدام امیدت قد می کشد
نهال نحیف چنار!
برگ های رنگ پریده ات هوای کدام شعاع گرمابخش را نفس می کشند
که بازتاب نور از کوه و دشت سرگرمشان نمی سازد
آه !
دستان گرسنه ی باغبان اگرت به جرم بی باری از بن برنکند
باد وحشی اگر ساقه ی بلند و باریکت را فرونشکند
ریشه هایت اندک آبی بیابند
و سالها شاخ و برگ نگسترانی و تنها به سوی خورشید تن برکشی
یک روز شاید میهمان سفره ی بی دریغ آفتاب رهایی گردی.
اما چنان روزی
آیا هیچ به چنار می مانی؟
اینم سوغات روستای کاستان برای دوستان
رگ های رنگ پریده ات هوای کدام شعاع گرمابخش را نفس می کشند
که بازتاب نور از کوه و دشت سرگرمشان نمی سازد...
دوس داشتم این سوغاتیو، خیییییییییییلی دوس داشتم. دست و پنجت درد نکنه عمو :)
جل الخالق.......
هااااااااا فهمیدم اون موقع که رفته بودی بالای کوه این رو سرودی هااااااا
چه کنم دیگه این روزا حس ششم ام قوی شده ییهو
خیلی خوب بودامیدوارم"یک روزمیهمان سفره بیدریغ آفتاب رهایی گردی"
یه راه حل اجرایی هست که ما در شهرداری زیاد ازش استفاده می کردیم
روتبال
یعنی اینکه تا زمانی که هنوز جوونه وقتی اون نازنین درخت خوابه -یعنی زمستون -یواشکی با ریشه و خاکش برش میداری می بری کنار جوی آب یه جای خوش آب و هوا ، جایی که بتونه پا بگیره و بشه همون چناری که باید میکاریش
وقتی از خواب پاشد چشماش به بهشت باز میشه و دیگه یادی هم از اون تنگ جای ناعادل نمیکنه.....
فقط یه کم از ریشه هاش تو دل خاک باقی می مونه که دیگه اینم مشکل خاکه...
با تشکر از نوه ی عزیزم و سمیه جان. نه وحید آقو رو کوه فقط میوه ی کوهی خوردم.
آره مرسده واسه همینه که فرهاد میگه: ایکاش آدمی وطنش را همچون بنفشه ها ...
ولی این آدمه و اون گیاه. و این شعر حکایت همه ی ماست که تمام عمرمون رو صرف رسیدن به اولین نیاز و حق حیاتمون می کنیم و ...
" اما چنان روزی
آیا هیچ به چنار می مانی؟ "
فقط میتونم بگم که تک تک جملاتش رو مزه مزه کردم ...
اگه اون چنار بعد اونهمه سال حتی به چنار هم نمونه، اگه چنار بودنش رو فراموش نکده باشه وقتی شرایط مساعد بشه به سرعت میتونه بالقوه هاش رو بالفعل کنه ... فقط اگر خودش هنوز هم بخواد ...
یه حرف تازه تر بزن ...
عمو جواد تنبلو هی هی :)
د بنویس دیگه :(