کاوه

"تقدیم به تمام مبارزان دوران خاموشی و خفقان"

رسیده بر سر ِ آغاز و خسته از تکرار            چو ماه نو که گریزش ز خودنمایی نیست

گذشت از در دروازه ی شبی دیگر                  تکیده ای که دگر مرد آشنایی نیست

نگاه بی رمقش جذب ظلمت شب شد                لبش برای گفتن حرفی نگفتنی لرزید

کشید دست تحسر به بام خانه ی فکر              میان هشتی تفتیده اش سخن خشکید

به جز سکوت، کمترین کلام ممکن بود             پسین سرود دل دردمند او باشد

ولی به رغم شباویزکُش کسی باید                   نوید بارقه ای بر ظُلام غم پاشد

بدین امید ز پس کوچه های شهر خموش           گذشت و شاعر شبهای بی سحر گردید

در آن دژم شب وهم آفرین کمی شاید                برون کند ز دل سالکان حق تردید

دگر نگفت ز سندان و مشت آهنگر                   به نیزه کرد درفشی ز جنس شیدایی

سرود، سرخی آهنگ گر چه پیدا بود                 به عشق آن نت گمگشته ی اهورایی

                               بهمن 1380