هزار مرتبه امشب طلسم توبه شکستم
و باز بر سر آن توبه ی شکسته نشستم
هزار مرتبه سوگند خود دوباره نمودم
دمی دگر ز دلم ریسمان عهد گسستم
"هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم"
چگونه راست نگویم که از شراب تو مستم
خرد که لاف دلالت به شام حادثه می زد
کجاست تا که ببیند چراغ باده به دستم
خیال خوب تو چون در رواق دیده کشیدم
بر آستان جمالت دخیل عشق ببستم
هنوز در پی آنی که دام و دانه بچینی؟!
به صد ترانه سرودم که پایبست تو هستم
واقعا معرکه است. همیشه از همین غزلا بسرا عمو
دلم همینطور کیف میکنه داره
ولی باور کن من ماجراشو نمیدونم
البته که گفته ام برات. حتما فراموش کردی. چند باری که این غزل رو توی جمع خوندم همیشه اول داستانش رو تعریف کرده ام؛
گاهی یک شعر چنان جوششی درونت ایجاد می کنه که سرریز می شی. مثل اون غزل مولانا:"دوش چه خورده ای دلا، راست بگو نهان مکن" که وقتی اولین بار خوندمش(یا شاید هم اولین بار که توش غوطه ور شدم) تا دو روز تمام وجودم رو گرفته بود. اونقدر به جونم شور انداخت که آخرش فوران کردم: باز زدم پیاله ای ....
گمونم دوازده سال پیش بود. دو سالی بود غزل ننوشته بودم. اومدیم شب شعر و نشستیم پای غزل شما: ما در پیاله عکس رخ یار ندیدیم .... تا رسید به: دل در شب چشمان تو گم بود ولیکن/ از ترس شکستن دل از آن چشم بریدیم ... آقا این بیت ما رو دیوانه کرد. مخصوصا اون تکرار مطنطن مصرع دومش افتاد تو سرم. من همیشه بعد از شب شعر می افتادم. کاملا بی حس می شدم. خالی خالی. نمی دونم فشارم میافتاد یا حالت روحی بود. ولی اون شب این صدای پتک و سندان شما تو سرم راحتم نزاشت. اونقدر کوبید تا آخرش نیمه های شب این کار رو نوشتم و خلاص
باور کن این ماجرا رو نشنیده بودم یا اگر شنیده بودم که لابد تاثیر داروهای بی هوشیه که هیچ اثری ازش در ذهنم نیست. برای من خیلی لذت بخش بود شنیدنش. آدم لذت میبره وقتی تا این حد احساس موثر بودن میکنه اون هم در این زمینه. آدم به خودش غره میشه به به چه کیفی داره خیلی وقت بود کسی ازم اینطور تعریف نکرده بود.. وای که چه حالی کردم...
حالا گذشته از این حال خوشی که به من دست داد ، چه جالب! منم دقیقا همیشه بعد از شب شعر میافتادم. فکر میکردم تاثیر خستگیه آخه من خیلی زحمت میکشیدم! ولی واقعا به معنی واقعی پاهام بی حس میشد. بچه ها جمع میشدن تو اتاق ما و از هر دری گپ میزدیم بیشتر از حاشیه ها تا متن! ولی من قدرت حرکت نداشتم. چه روزای خوبی بود ولی افسوس زود گذشت....
مرسی بابت اینهمه یاد خوش.
از ترس شکستن.
چه خوبه که ذهن بطلبه واسه یه زایش جدید....همیشه آفرینش یه چیز خوب حس خوبی داره ...مرسی از تو و مسببش. خدا باعث و بانیشو بیامرزه :)
تنبل شدی عمو!!!!!!!!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟
دیگه خبری ازت نیست!!!!!!!!!!!!!
موفق باشی عمو جواد عزیز